Życie duchowe felicjanek opiera się na charyzmacie założycielki bł. Marii Angeli Truszkowskiej. Jej bez­graniczna miłość Boga objawiała się w całkowitym poddaniu się Jego woli, czego wyrazem była współ­czująca miłość i miłosierdzie, ofiarna służba potrzebującym i troska o zbawienie wszystkich ludzi. Od początku istnienia Zgromadzenia przyświecały jej ideały św. Franciszka.

Żyjemy we wspólnocie ewangelicznym, eklezjalnym, eu­charys­tycznym i ma­ryjnym wymiarem franciszkańskiej duchowości Zało­życielki. Jako Zgromadzenie z natury apostolskie wypełniamy swoją misję w Koś­ciele przez kontemplację i działalność. Eucharystia stanowi cen­trum felicjańskiej duchowości.

Ewangeliczny wymiar duchowości felic­janek łączy się ściśle z jej eucharystycznym aspektem i jest mocno zakorzeniony w duchowości franciszkańskiej. Życie sióstr przeniknięte jest kultem maryjnym prowadzącym do naśladowania Maryi. Czcimy Błogosławioną Dziewicę w tajemnicy Jej Niepokalanego Serca, któremu nasza Założycielka poświęciła i powierzyła całe Zgromadzenie. Św. Feliks z Kan­talicjo jest patronem Zgromadzenia. Czcimy św. Józefa jako opiekuna Zgromadzenia i św. Franciszka z Asyżu, jako naszego Sera­fickiego Ojca.

Młode Zgromadzenie szybko się rozwijało. Założycielka otwarta na potrzeby czasu i Kościoła umiała dostrzec najbardziej pilne sprawy Królestwa Polskiego. Ona była sercem różnorodnej działalności, którą felicjanki podejmowały w Warszawie i okolicach. Już w 1859 r. powstały pierwsze placówki poza War­szawą – na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Poszły tam Felicjanki na zaproszenie Towarzystwa Rolniczego.
Znaczący dla felicjanek, jak i dla narodu polskiego jest rok 1863 – wybuch powstania styczniowego. Siostry podejmując wezwanie Matki Angeli: „Wszystkim bez wyjątku nieście pomoc, do tego Was powołanie obo­wiązuje, aby nikogo nie wyłączać, bo każdy jest bliźnim naszym”, słu­żyły powstańcom na miarę swoich możliwości.

Po upadku powstania rząd rosyjski ogłosił kasatę Zgromadzenia. Dekret carski nakazywał rozejście się sióstr. Jedynie siostry klauzurowe mogły kontynuować życie modlitwy u Sióstr Bernardynek w Łowiczu. Okrutny cios, wymierzony przez cara, nie załamał rozwijającego się Zgromadzenia. Kilka sióstr z Warszawy wyjechało do Krakowa, gdzie była ochronka prowadzona przez felicjanki. Tutaj Zgromadzenie zostało za­twier­dzone przez rząd austriacki i zaczęło na nowo organizować dzia­łalność. W 1874 roku pięć felicjanek na zaproszenie księdza Józefa Dąbrowskiego wyjechało do Stanów Zjed­no­czonych, by podjąć pracę wśród emigrantów polskich.

W roku 1899 – przed śmiercią Założycielki – Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Stolicę Świętą.

Patroni

św. Franciszek

św. Feliks

bł. Ojciec Honorat

bł. Matka Angela