Odnalazł mnie Umiłowany mej duszy
pochwycił i nie wypuści ze Swej mocnej dłoni.
Jest to Król wszechświata, Pan nieba i ziemi,
lecz nie nosi złota, tylko ciernie na Swej skroni.

I chociaż nieraz świat odrzuca piękno Jego
i nie chce w Nim dostrzegać tak wielkiej godności,
to On jest wart wszystkiego, co mamy najcenniejsze,
naszych serc oddanych na służbę Miłości.

Jak to jest, o nasz Jezu, że chcesz być naszym Panem
i naszym schronieniem przed świata tego krzykiem,
niech nasze serca będą na zawsze tylko Twoje,
a nasze życie miłości Twej pomnikiem.

Wspieraj nas, o Panie i pozwól wytrwać w Tobie,
by nic już nie zdołało od Ciebie nas odłączyć,
niech w naszym dniu codziennym wypełnia się Twa Wola,
byśmy kiedyś mogli na zawsze się połączyć…



„Wielkie rzeczy uczynił nam Wszechmocny i Święte jest Imię Jego...”



Dnia 8 sierpnia 2010r we Wspólnocie Domu Prowincjalnego w Przemyślu, złożyłyśmy Bogu nasze pierwsze śluby zakonne, zobowiązując się żyć w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie dla większej chwały Bożej i dla szerzenia Jego Królestwa już tu na ziemi. Śluby te były również uwieńczeniem początkowego etapu naszej formacji, który trwał niecałe 3 lata.

Był to dla nas dzień od dawna upragniony i wyczekiwany i dlatego przez ostatnie miesiące starałyśmy się do niego jak najlepiej przygotować.
Uroczystość ta rozpoczęła się w niedzielę o godz. 11.00, a przewodniczył jej Ks. Stanisław Wójcik proboszcz z parafii Św. Józefa Sebastiana Pelczara w Rzeszowie. Obecni byli również: Ks. Kapelan Sióstr Felicjanek - Jerzy Kanton, Ks. Tadeusz Pater-spowiednik, Ks. Jan Mazurek - proboszcz z parafii Świętej Trójcy /> w Przemyślu, Ks. Witold Wójcik oraz Brat Symeon- franciszkanin.

Homilia wygłoszona przez Księdza Stanisława rozpoczęła się słowami: „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał...”i poświęcona była głównie Miłości, której zdecydowałyśmy oddać swoje życie oraz słowom: „fiat”, które na wzór Maryi wypowiadamy każdego dnia, jako odpowiedź na zaproszenie Boga.

Największym przeżyciem dla nas był sam moment składania ślubów, kiedy to ściskając mocno w dłoni krzyż Pana Jezusa, wypowiadałyśmy słowa: „znalazłam Umiłowanego mej duszy, pochwyciłam Go i nie puszczę...”. Bardzo chciałyśmy, aby to były właśnie te słowa, ponieważ oddają one radość naszych serc, które po długich poszukiwaniach szczęścia w życiu, a także po licznych pomyłkach i ucieczkach przed głosem powołania, w końcu odnalazły swoje spełnienie na drodze życia zakonnego. Pragniemy, aby te słowa znalazły odzwierciedlenie w naszym życiu i postępowaniu, abyśmy raz pochwyciwszy Jezusa i oddawszy Mu siebie, nigdy Go już nie opuściły. Pokornie, więc prosimy o modlitwę za nas w tej intencji. Ufamy, że przy współudziale łaski Bożej i modlitwy życzliwych nam osób, wytrwamy na drodze naszego powołania i będziemy szczęśliwymi Felicjankami, takimi, jakimi czujemy się właśnie dzisiaj.


Na koniec chcemy jeszcze raz z całego serca podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do tego, abyśmy mogły jak najpiękniej przeżyć tę uroczystość. Przede wszystkim Siostrze Przełożonej Prowincjalnej i Siostrom z Zarządu, Siostrze Ekonomce, Siostrze Przełożonej Domu, naszym siostrom Mistrzyniom oraz wszystkim Siostrom, które włożyły swój czas, pracę, siły i serce w przygotowanie tego dnia. Dziękujemy z całego serca kapłanom, którzy modlili się w tym dniu z nami i za nami oraz naszym kochanym Rodzicom i wszystkim bliskim naszemu sercu, których również nie zabrakło przy nas w tak ważnej dla nas chwili.

Niech wszystkim za wszystko Pan Bóg stokrotnie wynagradza Swoją łaską, a my zamykamy te osoby na zawsze w swoich sercach i będziemy nieustannie je polecać Jezusowi, Który przecież niczego nie może odmówić Swoim oblubienicom...


Wdzięczne Bogu i ludziom neoprofeski: S.M. Paulina, S.M. Gracjana, S.M. Salomea